راهبرد، استراتژی، برنامه‌ریزی راهبردی، برنامه‌ریزی راهبردی هلدینگ یا هر عنوان مشابه دیگر، واژه‌ای است که بارها به گوشمان خورده و اگر در رشته‌های مدیریتی تحصیل کرده باشیم قدری عمیق‌تر آن را می‌شناسیم. این عبارت، مفاهیم گسترده‌ای را شامل می‌شود که پرداختن به آن نیازمند تعیین بینش و اهداف مورد نظر از آن است. آنچه در این مقاله به آن می‌پردازیم برنامه‌ریزی راهبردی هلدینگ یا Corporate Level Strategy است. اما جایگاه این مفهوم در کجای این سپهر گسترده است؟

سازمان‌های مادر برای نظارت بر پیشبرد اهداف خود و اطمینان از حصول نتایج مورد نظر، سیاست‌های کنترلی متفاوتی را در قبال کسب و کارها در پیش می‌گیرند که اغلب به صورت مستقیم اعمال می‌شوند. اخیراً گرایش به ابزارهای کنترل غیرمستقیم با توجه به مزایای زیادی که دارند در بین مدیران شرکت‌های هلدینگ رو به افزایش بوده است.

آموزش مدیریت با یادگیری و بهبود فردی آغاز می‌شود. در واقع وقتی از افراد خواسته می‌شود که مدیران بزرگ را وصف کنند، جالب توجه است که آنها بیشتر از ویژگی‌های فردی یاد می‌کنند تا ویژگی‌های بین فردی یا سازمانی. به طور ساده می‌توان گفت که تنها افرادی می‌توانند دیگران را به طور مؤثر اداره کنند که ابتدا بتوانند خودشان را اداره کنند. در حقیقت اثر بخشی فردی اساس مدیریت موفق است و مهارت‌هایی که در توسعه مدیریت آموزش داده می‌شوند همگی مبتنی بر سرآمدی شخصی‌اند.

برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری در خصوص یک شرکت هلدینگ نیازمند شناخت ویژگی‌های آن است. طبیعتاً هر مدیر ارشد در سازمان هلدینگ در گام اول نیازمند شناخت عمیق از ویژگی‌های مجموعه تحت مدیریت خود است. در این مقاله ۵ ویژگی شرکت‌های هلدینگ که عموماً برای همه سازمان‌های از این دست صدق می‌کند را تشریح خواهیم کرد که در دستیابی به شناخت عمیق از سازمان مادر سودمند است.

تاریخچه هلدینگ و شکل‌گیری تفکر مرتبط با استراتژی بنگاه مادر طی ۴ دهه، فراز و نشیب‌ها و تغییراتی با خود به همراه داشته است. اشتیاق فزاینده‌ای که برای متنوع‌سازی و ایجاد شرکت‌های چند کسب‌وکاره در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ وجود داشت رفته‌رفته رنگ باخته و در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ جای خود را به بدبینی داد.